Добредојдовте на интернет страницата на Ристо Лазаров
Saturday 28 Dec 2013 02:56
| Permalink
ЗА ИДНИНАTA
Во празничните здравици, несомнено, има иднина. Колку горчина има во пијалакот во здравичарските чаши - тоа е друго прашање. Некои патишта кон иднината се поплочени со горчина, со тукушто проголтан пелин. Некои порти низ кои се влегува во иднината се замандалени, особено за недоверните и далтонистите - оние кои не распознаваат ниту една боја на нормалниот живот.
Веќе утрешниот ден е иднина и пак можеме да се прашаме што е иднината? Колку минато, на прикер, има во иднината? Колку носталгија? Ако секој си врви во иднината со својот багаж (куферот не мора да е samsonite) сетики во иднината има и остатоци од минатото, од носталгијата.
Во иднината секој син патува сам со своето куферче в рака. Арно ама, од векутума века има и водачи во иднината. Сега се ептен накотени, сакаат цели народи да врват зад нив како што се врви збунето зад туристичките водичи, кои врват напред, демек на чело на колоната (уште подемек: челници) и тие, водачите, да кажуваат што треба да се види и сега и воиднината. Нема вие што да му е мислите, барем додека отпосле не осознаете дека некои од водачите, како оној кај Домановиќ, биле слепи. Парадоксално: секој слеп водач има толпи следбеници, а во толпите следбеници - толпи фанатици. Оди убеди ги, ако можеш, таквите водачи и толпи, дека на патоказот на правливиот пат по кој јурат на коњи (од сите раси, најчесто бронзени) пишува - минато, а не иднина. Во најлош случај ќе ви речат, заслепените водачи и нивните толпи, дека, всушност по заобиколен пат итаат кон иднината: првин требало да се демонтира, да се растури минатото и оп, еве не во среќната иднина - расцутени тиквичиња без корени. Е, тоа, демонтирањето и растурањето на минатото може да биде простачка работа, ама не и проста. Простачката забревтаност секогаш е обратнонасочна од нормалната линија на живеачката: ма, ќе ве убедуваат добесвест - заслепените водачи и нивните толпи - дека остатокот од животот може да сепомине во минатото! Тикви варени!
Иднината, како што велат некои учени, ја нема во изобилство. Катаден сака изборување за неа. Па и посеаното зрно не никнува туку така, лагодно - и тоа си се бори да изрти. Некои запинаат да ја садат иднината, што може да има призвук на извесна метафора. Секој има право на метафори. Па и оние кои велат дека садачите се молат да пркнат садниците - само и само да има каде да се вратат, оти низ еволутивниот процес не се доближиле сосема дочовекот, а не пак до човекољубието. А и на тој Дарвин, си велат, треба десет удри едно број!
Може ли истовремено да се живее во минатото, сегашноста и иднината? А може ли врба да роди грозје? Тој што знае да живее во сегашноста, ја знае и посоката кон иднината. И знае дека на влезот во иднитата, моми накитени, наместо леб и сол послужуваат - неизвесност. А неизвесноста, велеше Пекиќ, во суштина е поврзана со тајната на времето. Неизвесноста е тука за да се совлада. Тоа не се прави со романтични занеси и сни - кој невидел ќе види, кога ќе прогледа. Ќе да е и самата иднина тајна.
Има ли иднината име? За славниот композитор Чајковски, незадоволен од сегашноста, иднината се викала - надеж. Сега на иднината и даваат и географски имиња (пред ракаречено и додавки). Едни, кога говорат за иднината, мислат на Брисел, на пример. На други, на пример, им се врти во главите она што пошироко е познато под поимот Атлантида. Навали народе, секому секој што сака (а само на одбраните и колку сакаат!)
Во размислите за иднината се подразбираат и ѕвездочатците. И кавинетските претскажувачи, и нивните вреќи лаги што ги товараат во возовите за иднината. Штета што пругите не се побрзи - ја побрзо ќе се стаса во иднината, ја побрзо ќе се одврзат вреќите набабрени од лаги, на главната царинарница, пред да се крене рампата пред иднината.
Едно време, кога ги читавме Сеќавањата на иднината на Деникен, некои пријатели во поетски занес, малку наивен додуша, за иднината велеа дека е како девојка која ја чекаш на рандеву: веруваш дека сигурно и на време ќе дојде, арно ама некогаш доцни автобусот со кој доаѓа во центарот на градот, а некогаш и не доаѓа - или од заборавност, или од лутина. Од што треба да се заклучи дека има и иднина што се лути.
Додека во сегашноста гледаме директни преноси од разно-разни автократски балови и дивеења, ние сепак знаеме дека иднината е секогаш пред нас, ама, ете, ни било судено тадури и да се прашуваме: има ли иднина?
Ристо Лазаров
www.ristolazarov.com
(пренепечатувањето на текстот дозволено само со наведување на изворот од кој се презема - www.ristolazarov.com)
Во празничните здравици, несомнено, има иднина. Колку горчина има во пијалакот во здравичарските чаши - тоа е друго прашање. Некои патишта кон иднината се поплочени со горчина, со тукушто проголтан пелин. Некои порти низ кои се влегува во иднината се замандалени, особено за недоверните и далтонистите - оние кои не распознаваат ниту една боја на нормалниот живот.
Веќе утрешниот ден е иднина и пак можеме да се прашаме што е иднината? Колку минато, на прикер, има во иднината? Колку носталгија? Ако секој си врви во иднината со својот багаж (куферот не мора да е samsonite) сетики во иднината има и остатоци од минатото, од носталгијата.
Во иднината секој син патува сам со своето куферче в рака. Арно ама, од векутума века има и водачи во иднината. Сега се ептен накотени, сакаат цели народи да врват зад нив како што се врви збунето зад туристичките водичи, кои врват напред, демек на чело на колоната (уште подемек: челници) и тие, водачите, да кажуваат што треба да се види и сега и воиднината. Нема вие што да му е мислите, барем додека отпосле не осознаете дека некои од водачите, како оној кај Домановиќ, биле слепи. Парадоксално: секој слеп водач има толпи следбеници, а во толпите следбеници - толпи фанатици. Оди убеди ги, ако можеш, таквите водачи и толпи, дека на патоказот на правливиот пат по кој јурат на коњи (од сите раси, најчесто бронзени) пишува - минато, а не иднина. Во најлош случај ќе ви речат, заслепените водачи и нивните толпи, дека, всушност по заобиколен пат итаат кон иднината: првин требало да се демонтира, да се растури минатото и оп, еве не во среќната иднина - расцутени тиквичиња без корени. Е, тоа, демонтирањето и растурањето на минатото може да биде простачка работа, ама не и проста. Простачката забревтаност секогаш е обратнонасочна од нормалната линија на живеачката: ма, ќе ве убедуваат добесвест - заслепените водачи и нивните толпи - дека остатокот од животот може да сепомине во минатото! Тикви варени!
Иднината, како што велат некои учени, ја нема во изобилство. Катаден сака изборување за неа. Па и посеаното зрно не никнува туку така, лагодно - и тоа си се бори да изрти. Некои запинаат да ја садат иднината, што може да има призвук на извесна метафора. Секој има право на метафори. Па и оние кои велат дека садачите се молат да пркнат садниците - само и само да има каде да се вратат, оти низ еволутивниот процес не се доближиле сосема дочовекот, а не пак до човекољубието. А и на тој Дарвин, си велат, треба десет удри едно број!
Може ли истовремено да се живее во минатото, сегашноста и иднината? А може ли врба да роди грозје? Тој што знае да живее во сегашноста, ја знае и посоката кон иднината. И знае дека на влезот во иднитата, моми накитени, наместо леб и сол послужуваат - неизвесност. А неизвесноста, велеше Пекиќ, во суштина е поврзана со тајната на времето. Неизвесноста е тука за да се совлада. Тоа не се прави со романтични занеси и сни - кој невидел ќе види, кога ќе прогледа. Ќе да е и самата иднина тајна.
Има ли иднината име? За славниот композитор Чајковски, незадоволен од сегашноста, иднината се викала - надеж. Сега на иднината и даваат и географски имиња (пред ракаречено и додавки). Едни, кога говорат за иднината, мислат на Брисел, на пример. На други, на пример, им се врти во главите она што пошироко е познато под поимот Атлантида. Навали народе, секому секој што сака (а само на одбраните и колку сакаат!)
Во размислите за иднината се подразбираат и ѕвездочатците. И кавинетските претскажувачи, и нивните вреќи лаги што ги товараат во возовите за иднината. Штета што пругите не се побрзи - ја побрзо ќе се стаса во иднината, ја побрзо ќе се одврзат вреќите набабрени од лаги, на главната царинарница, пред да се крене рампата пред иднината.
Едно време, кога ги читавме Сеќавањата на иднината на Деникен, некои пријатели во поетски занес, малку наивен додуша, за иднината велеа дека е како девојка која ја чекаш на рандеву: веруваш дека сигурно и на време ќе дојде, арно ама некогаш доцни автобусот со кој доаѓа во центарот на градот, а некогаш и не доаѓа - или од заборавност, или од лутина. Од што треба да се заклучи дека има и иднина што се лути.
Додека во сегашноста гледаме директни преноси од разно-разни автократски балови и дивеења, ние сепак знаеме дека иднината е секогаш пред нас, ама, ете, ни било судено тадури и да се прашуваме: има ли иднина?
Ристо Лазаров
www.ristolazarov.com
(пренепечатувањето на текстот дозволено само со наведување на изворот од кој се презема - www.ristolazarov.com)