Леле, да знаете само колку му заблазнувам на еден мој стар пријател, угледник, висок интелектуалец, кој секоја наша средба, секој телефонски разговор го завршува со прекрасен поздрав - порака: ,,Со добра мисла!” Ги знае тој пораките на Латините ,,Мислам, значи постојам”, беспрекорно го знае и Ниче и негвото: ,,да се чека, да се биде трпелив, тоа значи да се мисли”; го знае и стихот на Миљковиќ мислата што не умее да мисли често владее со светот… Но, не сакав толку за мојот пријател и за мислата. Ми дојде денеска на ум прашањето за измислиците. Мисла - измислица, има разлика, нели. Ако со мислата и во мислата постоиш, значи ли дека кога измислуваш ( а може да се измислува буквално се’) си правиш бајрам со умот? Има некои слатки измислици, но секогаш кога ќе се спомне зборот измислица, оние кои се бават со оваа курентна де јност (демек!) а се читаат самите себеси, обично. мислат на ситнодушни, пакосни измислици. Во крвта им се - и ситнодушноста, и измислиците. Особено кога ќе си измислат за себеси дека се во фаза кога деба да се направи последниот чекор кон влезот во класиката. Со класици никој, па ни ние не сме скудни. Нека се препелкаат во матните реки творците на измислиците и изопачувањето на мислите. Кога да е ќе се засркнат. А ние? Па, ние си остануваме она што веруваме дека сме, беше бил рекол некој.

Ристо Лазаров

( преобјавувањето на текстот или на делови од текстот не е допуштено без дозвола на авторот)