Добредојдовте на интернет страницата на Ристо Лазаров
ПРИТИСОК
Sunday 30 Jul 2017 11:44 | Permalink
Како стоите денеска, среде горештиниве, со крвниот притисок? Велат: сонцето го снижува. И други работи велат за притисокот. И не само за крвниот притисок, кој, колку и да пече сонцето, на мнозина им се крева кога ќе се втурнат во секојдневието - од цените на зелените пазари, до вестите на телевизија. Не можат да се набројат сите видовипритисоци, не може ни да се наброи и сето она што е речено за прит исоците. Тој зборник катаден сд надополнува. Ех, да застанало на тоа: притисни копче - излегува готвачка. И поинакви притисоци, и поинаку копчиња има денес. Притисни на гас, па ќе фатиш усвет со автомобилот, не дај боже и до некоја бездна. Кај да се свртиш - притисок. Притисокот сака да делува во сите насоки, подеднакво. Создадено е уверување дека ако не се притисне малку - нема успеси. Дали на притискувачот или на притиснатиот - тоа бара одложен одговор. Отпосле и некои успехоносни притисоци спласнуваат. Чомски вели дека постојаниот притисок сака да им всади на луѓето чувство на беспомошност и дека неговата единствена улогав да ги одобруваат и прифаќаат одлуките. Така Чомски, во зоната на притисоците. А вие? Впрочем, секој си го бере своето гајле, својот притисок.
Ристо Лазаров
( преобјавувањето на текстот или на делови од текстот не е допуштено без дозвола на авторот)
(НЕ)МИНЛИВОСТ
Sunday 30 Jul 2017 12:32 | Permalink
Животот без устреми е залуден проток на времето. Како што и животот без сеќавања ( еве, на устремите и на резултатите од нив) е една голема празнина. Човекот самиот го памети своето дело, а ако го паметат и другите - уште подобро. Ако не - ветар во магла. Минливоста на животот е исткаена од заборав. Понекогаш, и од неочекувани пресврти во просторите на сеќавањата и заборавноста. На пример, колкумина се сеќаваат кој е предминатогодишниот добитник на Нобеловата награда за книжевност (за физика и математика да не говориме!) Колкумина се сеќаваат на таламбасите кога Јасер Арафат и Исак Рабин ја добија истата таа, Нобелова награда, по долгите преговори за смирување на Израелците и Палестинците? Згора: каде е “овенчаниот” мир на Блискиот Исток? Уште се очекува, како заскитан воз на железничката станица. Што не знач и дека е подобро да се стои во место, да нема устреми, да нема ни возови кои некогаш ќе заскитаат и ќе доцнат, доцнат… Штоако им бил заверен сосе печат од големите мајстори на возните редови?! Таквите возови како да сакаат да не потсетат дека низ времето не фрчеле само брзи возови. Или, просто, како возрасни луѓе да не потсетат дека првин се пролазува, па потоа се протрчува и се прават рани на детските колена од паѓањето при прптрчувањето. Протрчувањето не ми ти било едноставна работа. Кога се трча, не се зјапа лево-десно, се држи насоката. Погледот не се скаменува во некое убаво дрво, од кое не може да се види шумата. Дрвото без шума и не го личи, како дрвјата без гранки на осамените ридови. Освен суварки по ридиштата, во сеќавањата има и темни тунели: сака упорност да се изодат до крај, до светлината отспротива. Каде што на бела виделина се гледа дека многу нешта едноставно биле ( и вчера и пред векови) та не може да се оспори нивната непорекливост, тоа дека биле и дека имаат значење и место во тевтерот на незаборавот. Таквите нешта, обично, служат за на наук. А нема кој да не знае дека секоја планина си ја знае својата тежина.
Ристо Лазаров
( преобјавувањето на текстот или на делови од текстот не е допуштено без дозвола на авторот)
ЕУФОРИЈА
Saturday 29 Jul 2017 12:27 | PermalinkНа помалите народи, изгледа, им се проречено да бидат поеуфорични, повеќе од мерата. Иако, се разбира, нема ништо лошо во еуфоричните расположаенија. Во сите области на животот: од спортот до политиката. Во последно време некако повеќе се “палиме” на политиката, ама ќе мине и тоа време. Целината на животот е нешто многу, многу повеќе.
А колку за потсетување: едно од објаснувањата на зборот еуфорија во дигиталниот речник на македонскиот јазик е: претерано воодушевување. Кај народот што го зборува истиот тој, македонски јазик, од дамнини се вели дека во ништо не треба да се претерува. Арно ама, се’ што се вели - не се прави. Во еуфоричните (политички) бранови, најмногу се тркала кусото паметење. Колку поголема еуфорија, толку покусо паметење. Такви сме и во другите сфери на живеачката. Најдобар доказ: прославувањата на спортските успеси. Во атлетиката, на пример, немаме којзнае какви резултати, ама милуваме еуфорично да се впуштаме во трките пред времето. Треба нешто и времето да каже, кога ќе му дојде време. Има и други успеси, што не се спортски а се поголеми, ама тие не предизвикуваат никаква еуфорија, одвај се забележуваат. Често одат во заборав сиктеросани од лепачите на етикети, од секаков вид. Па и од такви кои сугерираат, не секогаш намерно, дека дека демократијата е само за победниците, дека сака да се дејствува енергично, за разбирачка нема време. Еуфоријата, често, се поврзува со доаѓањето на пролетта. А пролетта некогаш поранува, некогаш задоцнува, ама задолжително - доаѓа. Понекогаш треба да си припомнеме на една зен-мудрост: ,,Седи во тишина, не прави ништо, пролетта доаѓа, тревата сама расте”.
Ристо Лазаров
( преобјавувањето на текстот или на делови од текстот не е допуштено без дозвола на авторот)