Добредојдовте на интернет страницата на Ристо Лазаров
ПРЕД ИСТОРИЈАТА НА УТРЕШНИОТ ДЕН
Tuesday 05 Sep 2017 10:19 | Permalink
Пак: победата и по неа. Пак: мислата дека тормозот низ кој поминавме ќе се стави, во првите месеци, во машините за прање флеки - големи и бабачки - а потем тамо каде што им е местото на мајсторите на флеките. А тие се такви, што не се, да речеш, флеки од несмасно сркање кафе. Од намерно и несовесно раководење со државата - да. Пак: страв од брзање, дури и да не се заличи на претходниците. И пак: млитаво навлегување во кадровските комбинаторики, пак бесмислени пазарења, пак јас тебе - ти мене… Оттука до вечноста ли?
На стартот прозивки и наддавања, пребројувања на првоборци (шуќур, тука застанува, не се прогласуваат и народни херои!); сплотеноста се искривоколчува ако само “шетањето” се зема како врховен и единствен критериум. Не сакам да бидам лошо разбран (и покрај разликите, навистина имам почит спрема нив) ама меѓу “шетачите” беше и првиот вмровски министер за култура и амбасадор во Мосва со сопругата. И? Синот сега им е министер. Кој се преврте, зошто, како, кој кого преврте или сето тоа е онака, лефтерно гледано, природна појава? Еден бабаит дури кажуваше дека писатели ималу многу малку на протестите, што е апсолутна невистина. Занемарлив дел од нив се изјаснија против протестите. Имам и јас забелешка на некои од нив, но останувам на она што го велат Јосиф Бродски и Чарлс Симиќ, на пример: “Единствена задача на поетот во вакви времиња е да напише добра песна”. И порано сум го приведувал овој цитат. Нема фајде: регрутен центар за првоборците се “шетањата”. А потем - тие имаат предност. Не дека се лоши, ама некои од нив се за јуниорска екипа.
Има ли некој уште да не знае: Македонија е тешко инвалидизирана, пљачкосана држава; од арамии од секаков вид, без разлика на национална и верска припадност. Би сакал, не само јас, да е поинаку, ама дереџето ни е такво какво што е. На сите трки спринтерите трчаат сто до двесте метри, не повеќе. Се знаеше, уште по првата “бомба” во какви батаци сме заглибени, какви и колкави дупки има на патот пред новата македонска свест. Не е неопходно, ниту пак е можно, набрзина, за сто дена, да се пополнат сите дупки и кон иднината (европска, безбели) да кинисаме по “аутобан”. Сака да се има на ум дека ова државно раководство на Македонија има мандат од четири години. Сто дена и четири години не се исто. Преку ноќ не ја бива; брзата кучка слепи ги раѓа.
Кариеристичките амбиции и сплетки - настрана, во ѓубралникот на реформите. Државата не е место за исполнување на сите желби. Има време за сите, само тоа треба да се каже. Не смее да има отпишани, ниту суицидни патеки. Сите знаеме дека има цутови што не мирисаат баш убаво, ама плодовите им се слатки. Еден плод, сепак, е најважен: стабиулноста на државата. Со други зборови - сите луѓе да се еднакви пред државата, никој да не се плаши од државата без причина. Кој што си дробел - ќе си срка. Ја денеска, ја утре - не е најважно. Нема заборавање, помнењето е една од најважните сстојки на културата. На нашето колективно помнење му се потребни крилја.
Ова е историска ситуација за храбри, оти само храбрите ја градат историјата на утрешниот ден. А тие и знаат дека ништо не паѓа само од себе, од небо, дека сака многу исцрпувачка работа и напор, сака плански ритам (никако јас ваму - ти таму), сака рамномерно распоредување на силите за да се стаса до целта. Згора, храбрите знаат дека “похрабар е оној кој ги победува своите страсти од тој кој ги победува своиѕе непријатели, бидејќи најтешко е да се победиш самиот себеси”.
Сетики, погоре изречените забелешки не се сфаќаат како злонамерни критики. Инаку немаше ни да ги пишувам. Ми се стори не е згора уште едно конструктивно укажување. Сам тоа.
Ристо Лазаров